Stale do nawęglania – właściwości, proces i zastosowanie Stale do nawęglania to grupa materiałów, które są specjalnie opracowane w celu uzyskania twardej, odpornej na ścieranie powierzchni przy jednoczesnym zachowaniu plastycznego i wytrzymałego rdzenia. Proces nawęglania, polegający na wzbogaceniu powierzchni stali w węgiel, pozwala na osiągnięcie tych unikalnych właściwości, co czyni stale nawęglane niezastąpionymi w wielu branżach przemysłu.
Charakterystyka stali do nawęglania Stale do nawęglania to przede wszystkim stale niskowęglowe, zawierające mniej niż 0, 25% węgla, co umożliwia uzyskanie dobrej hartowności po nawęglaniu. Dodatkowo w składzie chemicznym tych stali często znajdują się pierwiastki stopowe, takie jak chrom, mangan, molibden czy nikiel, które poprawiają hartowność oraz odporność na zmęczenie i korozję.
Najczęściej stosowane gatunki stali do nawęglania to: 16MnCr5 (1. 7131) – stal chromowo-manganowa, szeroko stosowana w elementach o dużej wytrzymałości i odporności na ścieranie. 20MnCr5 (1. 7147) – stal z dodatkiem chromu i manganu, cechująca się bardzo dobrą hartownością i jednorodną warstwą nawęgloną. 18CrNiMo7-6 (1. 6587) – stal niklowo-molibdenowa, wykorzystywana w aplikacjach wymagających najwyższej odporności na zmęczenie, takich jak koła zębate i wały. 17Cr3 (1. 7016) – stal o dobrej hartowności i odporności na ścieranie, stosowana w mniej wymagających elementach.
Proces nawęglania Nawęglanie to proces cieplno-chemiczny, podczas którego powierzchnia stalowego elementu jest wzbogacana w węgiel w temperaturze 850–950°C. Węgiel wnika do warstwy powierzchniowej stali w atmosferze gazowej, stałej lub ciekłej, w zależności od metody nawęglania. Po zakończeniu procesu nawęglania stal jest hartowana i odpuszczana, co pozwala na uzyskanie bardzo twardej warstwy zewnętrznej (60–65 HRC) i plastycznego rdzenia.